Bogdan Korczowski nie maluje obrazów, tworzy swoistsa kosmogoniê. Jego plótna to planety, gorace lub zimne, utworzone z krwi, ognia, popiolów. Wszystkie emanuja tajemnica, zagadka, która ów artysta-szaman stara siê rozszyfrowac dla swych wspólczesnych - mówi o obrazach artysty francuski krytyk Marianne Boileve. Barwne, ogniste i zywe obrazy Korczowskiego odwoluja siê do kategorii czasu: jego przemijania, trwania w pamiêci i odciskania siê na plaszczyznie plótna. Artysta nazywa swe malarstwo abstrakcjonizmem symbolicznym gdzie za pomoca znaków stara siê opowiadac o stalosci czasu, która odczuwa. W tym celu bada przeszlosc, siêga do korzeni, az do poczatków wlasnego zycia i odebranego wyksztalcenia w swej duchowej stolicy - Krakowie.

Dalekie podróze poszerzaja zbiory jego symboli, choc nie zawsze moga byc przez niego odczytane. Podczas wyprawy do swiêtych miejsc poludniowo-amerykanskich Indian Korczowski natkna siê na mury wypelnione ornamentem. Te rysunki odzwierciedlajace porzadek swiata mógl odczytac jedynie szaman. Artysta z Europy wyobrazil sobie jednak opowiadane przez nie historie. Ogladanie jego obrazów to przemierzanie dróg zagadkowej trwalosci istnienia pojêc czasu i symbolu w pamiêci.

Zaszyfrowane Listy
Na pietrze poznanskiego Arsenalu (wystawa 1999) wisza wielkie plótna. Niektóre w ramach, inne - wyzwolone z ich objec, z prujacymi sie brzegami i brakujacymi rogami. Pamiatki z dalekich podrózy, zapiski wrazen i tesknot Bogdana Korczowskiego - Polaka mieszkajacego i malujacego w Paryzu.
Korczowski (rocznik 1954) studiowal w krakowskiej ASP, a potem w Ecole Nationale Superieure des Beaux-Arts w Paryzu. Z pasja poswieca sie dwom zajeciom: malowaniu i podrózowaniu, które wzajemnie go inspiruja. Wyrusza daleko od zgielku miasta, w krainy przesycone duchowoscia Indian, na wschodzace kolorami wyspy Oceanu, na pola Azerbejdzanu. Na kilkumetrowych plótnach powstaja uklady figur geometrycznych i uniwersalnych znaków: krzyza, gwiazdy, ksiezyca. Warstwy olejnej farby grubo nakladaja sie na siebie, tworzac kontur dla trójkatów, kól, ostroluków. W brazowo-szarym tle zacieraja sie pomaranczowe jezyki ognia, czerwone piramidy, zólte promienie i zarysy skal.
Uproszczone ksztalty gór, piramid, nieba, wody - nabieraja nowego znaczenia. Sa zapiskami z odwiedzanych rzeczywiscie i w wyobrazni autora miejsc. Przypominaja zaszyfrowane notatki, których kod zna jedynie artysta. Gre w zmienianie znaczen najlepiej widac na przykladzie niewielkich prac na kartonach, eksponowanych w osobnej sali galerii. Rozwieszone blisko siebie tworza jeden wielki wzór, swoistego rodzaju tapety, oblepiajaca sciane. Mieszaja sie ich kolory, nawarstwiaja sie ksztalty, takze uzyte znaki zmieniaja kontekst, ustepuje ich powaga, jak np. w przypadku krzyza. Rozpoznajemy go jako znak przekreslenia, spontaniczny gest malarski, a nie nosnik tresci. Przedmiotom z natury kojarzacym sie z lekkoscia: papierowemu stateczkowi i kopercie na list przypadl do podzwigniecia ciezar brunatnego tla. Obwiedzione czarnymi konturami wzbudzaja posepny, grozny nastrój. Plótna Korczowskiego posiadaja wizualny ciezar. Monumentalnosc kompozycji podkresla podzial na segmenty, w których pojawiaja sie plasko malowane symetryczne ksztalty zajmujace cala powierzchnie obrazu. Statyke figur ozywiaja rozlane plamy, wykonane gwaltownym ruchem pedzla i przezierajace spod nich akcenty bieli, czystej barwy zóltej, czerwonej. Dzieki nim obrazy zyskuja wrazenie swietlistosci i iluzje planów. Na powierzchni plócien mozna dostrzec rózne kierunki prowadzenia pedzla oraz gotowe elementy: kawalki plótna, papieru, samoprzylepne litery, piasek. Tworza ornament, na którym pojawiaja sie tez fragmenty pisma: nieczytelne linie, zamaszyscie kreslone litery czy hieroglify - reminiscencje z miejsc, których historia i tajemnica ukrywa sie pod postacia obrazka.
Korczowski nie stara sie opisywac ich mistycznego czy magicznego kontekstu, ale przyglada sie postaci graficznej i to ona go inspiruje. Polegajac na intuicji - stwarza znakom nowy swiat..

Odczuwanie miejsca

Korczowski jest malarzem podróznikiem, nie pielgrzymuje jednak do muzeów i galerii. Wybiera miejsca specyficzne i w jego mniemaniu autentyczne - Maroko, Tunezje czy Amerykê Polnocna, pustynie i lañcuchy górskie daleko na Wschodzie i na Zachodzie, wszêdzie tam, gdzie granice pañstw siê zacieraja. Gdzie do glosu dochodzi natura i jej prawa bliskie mitologii, tradycji czy obrzêdowi. Korczowski chêtnie udaje siê do krajów orientalnych i szukajac autentyzmu zycia, wychodzi poza turystyczny szlak, gdzie koñcza siê mity o piêknie i dobrobycie, gdzie kilkuletnie dzieci nosza na plecach swoje rodzeñstwo, gdzie zycie uzaleznione jest od czyjes laski lub nielaski, od laski i nielaski pogody. Dotarcie „donikad” w przepoconej koszulce i zabloconych wojskowych butach jest dla niego inspirujacym przezyciem. Odkrywa miejsca dawno odkryte, ale robi to z wrazliwoscia i dociekliwoscia naukowca, wkladajacego palec w skalna szczelinê. Interesuje go symbolika i atmosfera miejsc. Pod jej wplywem maluje, staczajac walkê z plótnami, deskami, papierami i kartonami. Jego obrazy sprawiaja wrazenie, jakby przeszedl po nich huragan: pochlapane, rozdarte, obsypane piaskiem, uciekajace z blejtramów. Jakby niedokoñczone, z gruba warstwa farby, ale ciagle otwarte na interpretacjê i czekajace na decydujacy ruch pêdzla.

W latach 80. Korczowski osiedlil siê w Paryzu. Od tamtej pory w Krakowie jest jedynie gosciem, choc - jak twierdzi - nigdy z niego nie wyjechal, bo „od wspomnieñ i Kantora nie mozna uciec”. - Kraków noszê w sobie i to on utrzymuje mój artystyczny krêgoslup - dodaje Korczowski, podkreslajac wagê koloru. - Szarosc traktujê jak pomarañcz, czerñ - jak czerwieñ - opowiada o cieplej gamie barw. - Dla malarza najwazniejsze jest miejsce urodzenia. Stamtad pochodza upodobania kolorystyczne. Dla mnie to gnijacy mokry ,krakowski Kazimierz i odrapane mury - dodaje artysta.

Malarski azyl

Powierzchnia plócien Korczowskiego ma swój ciêzar, a faktura przypomina tlusta glinê, która mozna modelowac, dopóki nie wyschnie. W niej artysta koñcówka pêdzla drapie i ryje, „wpisujac” swoje rozumienie Swiata. Powstale rowki i sznureczki przypominaja litery i wyrazy, których jednak nie sposób odczytac. - Bo to nie pismo, ale rysunek - wyjasnia, pochloniêty nakladaniem warstw koloru. Têtniace barwy scieraja siê ze soba, przesuwaja wlasne granice, atakujab i kontrastuja ze soba. Spod slonecznej zolci wyzieraja soczyste zielenie, granat, czerwieñ i braz, pokazujac, jak wiele razy artysta podchodzil do pracy. Korczowski wykorzystuje plótna grubo tkane, materialy z faktura i we wzory, tekturê , która rwie siê i rozdwaja. Dotyka materii, by zetknac siê z tzw. „miêsem malarskim” - tlusta farba, plachty pracujacego plótna - naciagniêtego, zgniecionego, poprutego. Daje upust emocjom, zachlapujac powierzchniê. Malarstwo to dla niego „smiertelna gra”, wymagajaca calkowitego oddania. - Obraz zyje wtedy, gdy jest tworzony. Caly czas siê rodzi, przecieka, wysycha i pêka - mówi zaabsorbowany.

Tajemnicze oddzialywanie jego plócien rozpoczyna siê wraz z rozpoznaniem na nich ksztaltu znaku piramidy, krzyza, szubienicy, sloñca, ksiêzyca. Malowanie to dla Korczowskiego rytual, ale nie zwiazany z zadna religia. Bardziej z magia. - Pracujê z kolorami i sam sobie opowiadam bajki - przyznaje artysta. - Jestem mitologicznie uniwersalny - wyjasnia swe zainteresowanie dla rytualów Indian amerykañskich, rysunków odnalezionych w jaskiniach i na pustyni, az do mitologii i osobowosci Witkacego i Kantora.

Ciagle powroty do plócien, plyniêcie na fali „rzeki obrazów” jest dla niego swietna okazja do ukrywania wlasnej osobowosci pod wieloma symbolami i warstwami. Kazdy obraz to sekret, zapis euforii i zniechêcenia, radosci i gniewu, aktywnosci i biernosci, waznych decyzji i chwil wahania. Korczowski nazywa swe malarstwo - dosc karkolomnie - abstrakcjonizmem symbolicznym. Uwazam, ze jego twórczosc sama broni siê bez wciskania w ramy pseudokierunku.. Poczekajmy wiêc cierpliwie, az stoczy kolejna walkê z „rzeka obrazów” i zatrzyma na nich spojrzenie, tak jak robi to widz, uwiedziony tajemnica rozdartych na jego plótnach kolorów.

Monika Polak